Het is een droom voor veel studenten journalistiek: een baan bij de NOS. Tanja Braun had het geluk dat ze na haar stage mocht blijven hangen. De toenmalige hoofdredacteur van NOS-Laat wilde haar niet laten gaan en regelde daarom een sollicitatiegesprek bij het journaal.
Ze twijfelde aan het begin enorm omdat ze zichzelf te jong vond, ook wilde ze graag verder studeren en wist ze niet wat ze nu al in de journalistiek moest doen. “Uiteindelijk dacht ik: ik ben gek als ik hier nee tegen zeg.” Nu 21 jaar later werkt zij nog steeds voor de NOS. “Ik had een beetje pech dat ik bij het journaal begon en het geluk natuurlijk”, vertelt ze lachend. Ze ziet zichzelf niet gauw wat anders doen in het vak. Een tijdje terug maakte ze een uitstapje naar Nieuwsuur, maar ze vond het tempo daar te laag.
Ik ben gehecht aan de rush van het nieuws. De adrenaline zorgt ervoor dat ik iets meer voor elkaar krijg dan als ik er de tijd voor heb.”
Ze heeft nooit spijt gehad dat ze is blijven werken bij haar eerste baan. Wel had ze graag verder willen studeren. Het maken van en researchen voor documentaires spreekt haar ook aan. “Het is altijd in mijn achterhoofd blijven zitten, maar nooit concreet geworden omdat ik mijn werk zo leuk vind.” Wat haar goed maakt in het vak is dat ze snel tot de kern van een verhaal komt. “Ik ben oprecht geïnteresseerd in mensen waardoor ik makkelijk contact kan maken en verhalen krijg.”
Ondertussen is ze getrouwd en moeder van twee dochters. Het combineren van werk en gezin gaat haar goed af. “Ik vind het geen opgave. Ik denk dat als je een rotbaan hebt het veel makkelijker is om je kinderen als excuus te gebruiken om niet meer te gaan werken.” Waarin de meeste vrouwen na het krijgen van kinderen kiezen voor een baan met vaste werktijden koos Tanja voor het tegenovergestelde.
Dat hing voor mij niet zo erg samen. Ik wilde gewoon verslaggeven en dat kon op dat moment en ja ik had toevallig ook een kind.”
Voor de geboorte van haar oudste dochter werkte ze voor de helft van de tijd bij de bureauredactie. Als verslaggever werkt ze onregelmatig en meer buiten de deur. Ze is nooit bang geweest dat ze het niet zou kunnen combineren. In huize Braun wordt alles eerlijk gedeeld. Met de komst van kinderen zijn zowel zij als haar man een dag minder gaan werken. Voor de rest maken ze gebruik van een oppas aan huis. “Alleen de ochtenden zijn weleens lastig, maar met goede buren en klasgenoten in de buurt valt er meestal wel wat te regelen.”
Een baan als verslaggeefster betekent ook reisjes naar het buitenland. Zo gaat Tanja soms een dag op en neer naar London en soms is ze een week weg. “Hoe ouder de kinderen worden hoe ingewikkelder zij het vinden dat ik weg ben, maar ze zien aan mij hoe blij ik er van word en dat maakt het gemakkelijker. Verleden jaar moest ik onverwachts naar de Antillen, meteen de volgende dag. Mijn oudste trok dat totaal niet, want ik miste dan ook dingen op school waar ik bij zou zijn. Natuurlijk is dat dan ingewikkeld en natuurlijk voel ik me daar rot over, maar ik krijg het haar uiteindelijk wel uitgelegd en mezelf ook. Dat hoort ook gewoon bij het leven.”
Als ik Tanja vraag wat haar tip is aan werkende moeders lacht ze. “Ik vind dat zo een verschrikkelijke term, alsof moeder zijn je hoofdberoep is en je werkt er ook nog bij.
Ik ben geen werkende moeder: ik ben gewoon Tanja, ik heb een baan en ik heb twee kinderen”
Haar tip is dan ook: zie jezelf als iemand met een baan en iemand die kinderen heeft, niet als een werkende moeder. Tanja vindt het belangrijk dat haar dochters meekrijgen dat werken gewoon leuk is. Haar eigen moeder is altijd thuis gebleven en hoewel ze dat erg fijn vond wist ze dat zij dat niet wou. “Ik vind het niet meer dan normaal dat je financieel onafhankelijk bent”.
You Run the World 